Δανεικός ήλιος

Από την Τατιάνα Κίρχοφ

Νοέμβρης. Ο τελευταίος μήνας προτού αποχαιρετίσουμε ξανά το πορτοκαλί φθινόπωρο, με την πεσμένη διάθεση και τα προπαρασκευαστικά του φύλλα. Ο μήνας της Παναγιάς και της συγκομιδής, πανσπερμία αστέρων διάτρητων μεσουρανούν πριν τη μεγάλη γιορτή και προμηνύουν ορθόδοξες δεισιδαιμονίες, τρομακτικές και πανάρχαιες για εορτές καλοσωρίσματος της νέας σοδειάς. Παρακάλια στις ύψιστες δυνάμεις στο εκκλησάκι το ερημικό, επισκέψεις επί επισκέψεων και κάποιο τάμα που δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω- έκκληση βοήθειας το ανεκπλήρωτο.

Ακολούθησα, ωστόσο, τα βραδινά κεράκια, την τρεμάμενη φλόγα τους, φόβος και δέος μπροστά στο άπιαστο «εις έναν θεό» και πέρασα μαζί τους μέσα απ’ το φεγγοβολόν δάσος, αφουγκραζόμενη το διάλογο με τον ουρανό και αυτή τη δροσερή και διαυγή ανάσα αργοκαμμένης πίστης. Περπατήσαμε ώρα πολλήν στα ξερόχορτα και δεηθήκαμε στον Κύριο να πνεύσει ούριους άνεμους, σταγόνες ευγονίας και μια μεθυστική αγκαλιά ήλιου για τις ανάγκες των απόκληρων. Φτάσαμε τελικά στο εικόνισμα, τοποθετήσαμε τους άρτους κοντά στο ευλαβικό χέρι, μήπως ξυπνήσει νύχτα ο Άγιος και λαίμαργα μάς παραχωρήσει την πολυπόθητη εύνοιά του.

Κατόπιν ρίξαμε στο χώμα ό,τι απόμεινε απ’ το μυστικό μας δείπνο, έλαιον παρηγοριάς και λίγο σώμα και αίμα Κυρίου- αμελητέα ποσότις το ψίχουλο της ελπίδας. Αργά πάντα, με την προκαθορισμένη αιώνες τώρα τελετουργική λατρεία, μήπως ταράξουμε τον ύπνο κάποιων ξωτικών καταπατητών της λαχταρούσας ευκαρπίας. Δέκα μερόνυχτα τώρα μετράμε ανάποδα πόσο αντρειώθηκαν οι δεήσεις μας, πόσος χρόνος μάς δόθηκε ακόμα να χαμογελάμε κάτω απ’ αυτόν το δανεικό ήλιο. Λιτανός φθινοπωρινός ψαλμός λίγο πριν δεχτούμε το χειμώνα.