Αναγκαστικό Μετρό

από την Ιωάννα Κωστοπούλου

Κατεβαίνει αναγκαστικά τη μπούκα του μετρό. Τα λεωφορεία που πάνε Kέντρο τα καταργήσανε. Κάποιος θά΄κανε κάποιο ψυχικό πάλι. Χωρίς λοιπόν άλλη επιλογή βρίσκεται να περπατάει βιαστικά στο γυαλιστερό πάτωμα. Η γυαλούρα δυσκολεύει την κίνηση και η επιβράδυνση τροφοδοτεί τη γεννήτρια της τσαντίλας. Στις κυλιώμενες βρίσκει επιτέλους γαλήνη, με την ευκαιρία η βιασύνη ανεβάζει στροφές, κατεβαίνει σχεδόν κουτρουβαλώντας αλλά επιδέξια. Ουφ! Το τρένο φτάνει φυσικά γεμάτο και το σούρσιμο ξεκινάει. Φυσικά ασφυκτιά. Μπινελικώνει σιωπηλά, καταριέται και είναι έτοιμος για κάθε βλέμμα. Βλέμματα «των παιδιών, των αργόσχολων, των απαιτητικών». Σκάσε! Για βλέμματα αδιάκριτων πρόκειται. Αδιάκριτοι αντιπαθητικοί στον μισό πόντο όλοι.
« Μπλε, μπλε… Μπλε γραμμή. This is a Picadilly Line Service too… Cockfosters! ». Δις; Δις ίζεντ. Μπλού μπορεί να είναι, ναι συνδέει Αεροδρόμιο με την άλλη άκρη του Γκάντεμ Σίτυ και ναι περνάει απ΄το κέντρο. Το Κέντρο. …»

Το βλέμμα του τρέχει με απελπισία αλλά sober την μπλε γραμμή πάνω κάτω. Πόσοι σταθμοί ακόμα; Πόσοι; Μακάρι μόνο δύο. Ναι. Αν ήταν δύο δε θα τον πείραζε. Μπέσα! Αλλά είναι παραπάνω. ‘Ενας-δυο παραπάνω. Τρεις; Συνολικά, ή απομένουν ακόμη τρεις; Πριν που τους μέτρησε είχαν μείνει μόνο τρείς!! Πού ξεφύτρωσε ο άλλος; Πού σου! Ξέχασε το «Μέγαρο Μουσικής»! Αρχίζει τις ασκήσεις διατήρησης ψυχραιμίας. «Μάγαρο Μουσικής, Μέγαρο Μουσακά… κ.ο.κ.» Δε μπορεί. Θα αντέξει. Ο επόμενος σταθμός είναι μια στάση πριν την πρότελευταία πριν τη λύτρωση. Αν κάνει λίγο υπομονή…

Πόσοι σταθμοί ακόμα; ΤΙ; Ακόμα δεν πέρασε ο επόμενος σταθμός; Τι υπάρχει μεταξύ αυτού και του επόμενου σταθμού; Στον χάρτη φαίνεται καθαρά: Το κομμάτι χωρίς σταθμό. Πόσα κομμάτια μεταξύ των σταθμών μένουν ακόμα; Μήπως το πέρασμα από τη μία στάση στην άλλη είναι τελικά το μαρτύριο; Στάση-Κίνηση-Στάση-Κίνηση-Στάση-Κίνηση-Στάση... Δε γίνεται να κινήσει κανείς από τη μια στάση στην άλλη χωρίς την Κίνηση ανάμεσα; Αυτή κάνει όλη τη ζημιά. Στάση-Στάση-Στάση-Στάση! Ορίστε, πολύ καλύτερα τώρα.

Θυμάται πως όταν περίμενε στην πλατφόρμα, μια κυρία έλεγε στη φιλενάδα της για τον κόσμο: «Κοίτα κοίτα: Τώρα που ήρθε το τρένο, περπατάνε μαζί με τη φορά του τρένου. Αυτά είναι στοιχεία πολιτισμού, ξέρεις… » Η άκρως πολιτισμένη κυρία που μάλλον έμεινε σταθερή στη θέση της όταν ήρθε το τρένο σίγουρα θα αναγκαζόταν να κάνει διορθωτικές κινήσεις όταν αυτό θα σταματούσε μπροστά της και θα της τύχαινε το κενό μεταξύ των βαγονιών. Θα περίμενε επιδεικτικώς πολιτισμένα στο πλάι έχοντας μάτια μόνο για το κενό, αποδεχόμενη έτσι τη μοίρα της, μέχρι να βγουν οι άλλοι από μέσα. Μισό λεπτό… Και τι υπάρχει μεταξύ Κίνησης και Στάσης; Άμα το πάμε έτσι δε θα βγούμε ποτέ αποδωμέσα.