Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Η ψυχολόγος στην Κηφισιά

από τον Αλέξανδρο Μπαλαμώτη

«Φοβάμαι τη μοναξιά και δε θέλω να μείνω μόνος μου». Με αυτό το αίτημα πήγα στη ψυχολόγο στην Κηφισιά. Εκεί με στείλανε, στα βόρεια. Και φυσικά την πρώτη φορά που πήγα χάθηκα. Και το ένιωθα μέσα μου το χάσιμο να πλησιάζει. Για να το προλάβω λοιπόν κι εγώ, μπαίνω στο ίντερνετ, βάζω τη διεύθυνση και το βρίσκω στο χάρτη. Υπολογίζω και το πώς θα πάω κι όλα καλά. Την ένιωθα όμως την αμφιβολία μέσα μου, και πριν ξεκινήσω για το ταξίδι στην Κηφισίας, παίρνω τηλέφωνο την κυρία ψυχολόγο για να τσεκάρω το ραντεβού και τη διεύθυνση. Δεν το σήκωνε όμως κανείς. Μόνο ο τηλεφωνητής. Και είχα δίκιο γιατί όταν έφτασα στην οδό τάδε, δεν υπήρχε γραφείο, δεν υπήρχε τίποτα. Ξανά να τηλεφωνώ, ξανά κανείς. Τελικά λάθος την είχα τη διεύθυνση, παρατονισμένη, και να που ένας τόνος μπορεί να σε στείλει μερικά χιλιόμετρα μακρύτερα. Τελικά το σήκωσε η ψυχολόγα και το βρήκα το ιατρείο ανθρώπων και ψυχών… καθυστερημένα.

Η αλήθεια είναι όμως πως αυτό που ήθελα από την ειδικό, ήταν κομματάκι ψυχολογική υποστήριξη, καθώς είχα μόλις απολυθεί απ’ το στρατό και τον είχα χάσει τον καημενούλη τον εαυτό. Δεν το είπα όμως, μου φάνηκε φτωχό και μικρό. Αντ’ αυτού προτίμησα το βαρύγδουπο και σημαντικότερο στα αυτιά μου, «φοβάμαι τη μοναξιά κλπ…». Καλά να πάθω λοιπόν, γιατί ακολούθησε ένα δίμηνο απαύτωμα (…θα το πω), με θέματα για τον πατέρα μου και τι μου έχουν προκαλέσει οι πράξεις του και τη διαχείριση του συναισθήματος και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Όπου αυτά και τα λοιπά, μου βγάλανε μια παράνοια που να μη θέλω να βγω από το σπίτι μου, μια φοβία που να μη θέλω να δω άνθρωπο και μια γενική κατάσταση που να μη τη θέλω γενικά.
Οπότε λέω κι εγώ τέρμα οι ψυχολογίες, τέρμα οι αναλύσεις, τέρμα οι θεωρίες και το μπλα μπλα. Τώρα ώρα για ζωή. Δόξα τω θεώ έχω τα χέρια μου, έχω τα πόδια μου, έχω τα κλειδιά στο χέρι μου και όλες οι κλειδαριές είναι μπροστά μου. Καιρός λοιπόν «να γίνουν πράξεις», που λέει κι ένας σεξπηρικός φίλος. Βέβαια δεν ήταν τόσο εύκολη η ανάκαμψη. Έκανε μεγάλη ζημιά η κυρία. Οπότε πήγα κι εγώ σε μια άλλη κυρία, που λέγεται μανούλα. Κι όντως είναι μανούλα σε αυτά τα θέματα. Μέσα σε πέντε μέρες ήμουν έτοιμος πάλι για δράση.
Όχι τα πράγματα δεν είναι ροζ. Δυστυχώς. Δεν υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι με ρόδα. Είναι μια μάχη. Μια μάχη με φόβους και δαίμονες και σκιές, κι όλα αυτά μόνο μέσα μας. Έξω μας είναι πιο αληθινή η μάχη, γιατί έχουμε ενοίκια και δάνεια και λογαριασμούς και γραμμάτια και εφορία και ταμεία και παιδιά και σχολεία και ...και …και θεέ μου βόηθα!
Τέλος οι μύθοι κι οι θεοί. Τέρμα οι μεγάλοι δάσκαλοι. Τώρα καλώς η κακώς ο καθένας μόνος του. Κι ό,τι τον φωτίσει ο θεός. Καλό είναι να συμβουλεύεσαι κάποιον πιο ειδικό στα δύσκολα, αλλά ο τελικός λόγος είναι δικός σου. Και πίστεψε, με δική σου η ζωή, δικός σου και ο λόγος. Αχ, ψυχούλα μου κουράγιο…

Υ.Γ. Τέλος η Κηφισιά για μένα, τέλος και το ράφτινκ στην Κηφισίας…ευτυχώς.

4 σχόλια:

  1. Ωραία ιστορία άλεξ, στείλε κι άλλες!

    Ελπίζω να έχεις γνωρίσει και καλούς ψυχολόγους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχα γνωρίσει έναν στο στρατό, αλλά δεν του άρεσε η ψυχολογία και τώρα στήνει blogs.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. geia sou re alexako!
    pare kana til na ta poume!
    egw sinexizw na trexw...xexexeeeee alla opws diapistwses parapanw kai su de masame tipota!!!!!
    filia!
    "perses"larissaboy!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν έχω καταλάβει ποιος είσαι....give me a hint!

    ΑπάντησηΔιαγραφή