από τον Ηλία Κολοκούρη
Η Ελευθερία είναι αεροσυνοδός. Δεν θα το έλεγε κανείς ωστόσο πως ίπταται καθόλου. Είναι μόνη της εδώ και πάντα. Όχι με την χρονική έννοια του "εδώ και τρεις μήνες". Ένα "εδώ" ολωσδιόλου τοπικό. Εδώ και πάντα. Μακάρι να μπορούσε να πετάξει... Τα φτερά της έχουν γίνει πτερύγια και κελαηδάει μέσα στα υγρά δάκρυά της. Κι ως γνωστόν, ο ήχος ταξιδεύει πιο αργά μέσα στο νερό. Έτσι, ακούγεται ένα κάτι σαν κούφια πορδή. Δεν ξέρει και πολύ καλά τι της γίνεται. Δεν έχει προορισμό. Εγκλωβισμένη στο πηγαινέλα των επιβατών. Ναι, μπορεί να λέει πως έχει ταξιδέψει στο Κάιρο, στο Παρίσι, στην Πίζα και στην Πράγα. Αλλά τι έχει δει; Αεροδρόμια, ντιούτη φρη, πάγκους για το τσεκ ιν, λεωφορεία για την όποια πόλη, αλλά δεν έχει πάει εκεί.
Τρίτη 16 Μαρτίου 2010
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Ο Αλέξανδρος Καρτεζίνης πέθανε χθες το βράδυ
από την Αλέξια Μάρθα Συμβουλίδου
Ο Αλέξανδρος Καρτεζίνης πέθανε χθες το βράδυ. Πάλι. Ο Αλέξανδρος Καρτεζίνης πέθαινε κάθε Κυριακή βράδυ, την Άνοιξη. Από τα τέλη Μάρτη, ως τις αρχές του Ιούνη, πέθαινε συστηματικά, τέσσερεις φορές το μήνα. Έτσι ένιωθε, δηλαδή.. Και όχι με έναν θάνατο απαλό, γλυκό, σαν λύτρωση, όχι με έναν θάνατο σα να πεθαίνεις από γερατειά στον ύπνο σου. Πέθαινε με έναν θάνατο σαν από ανίατη αρρώστια, που την ανακάλυπτε Κυριακή μεσημέρι, και τον εξόντωνε μέχρι να αποκοιμηθεί, το ίδιο βράδυ.
Ο Αλέξανδρος Καρτεζίνης πέθανε χθες το βράδυ. Πάλι. Ο Αλέξανδρος Καρτεζίνης πέθαινε κάθε Κυριακή βράδυ, την Άνοιξη. Από τα τέλη Μάρτη, ως τις αρχές του Ιούνη, πέθαινε συστηματικά, τέσσερεις φορές το μήνα. Έτσι ένιωθε, δηλαδή.. Και όχι με έναν θάνατο απαλό, γλυκό, σαν λύτρωση, όχι με έναν θάνατο σα να πεθαίνεις από γερατειά στον ύπνο σου. Πέθαινε με έναν θάνατο σαν από ανίατη αρρώστια, που την ανακάλυπτε Κυριακή μεσημέρι, και τον εξόντωνε μέχρι να αποκοιμηθεί, το ίδιο βράδυ.
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Σκοτεινή πόλη
Από τον Νάσο Τζάρτζανο
Το σκοτάδι έμπαινε σιγά σιγά στα σιωπηλά σοκάκια της πόλης σαν αρπακτικό που κυνηγάει το θήραμα του.
Όλα σκοτείνιασαν μετά από λίγη ώρα και τίποτα δεν χάλαγε την απέραντη ηρεμία που είχε εξαπλωθεί στην πόλη, εκτός από ένα φωτεινό παράθυρο σε ένα απ’ τα ψηλά κτίρια που είχαν κτιστεί πρόχειρα. Οι μαυρισμένες προσόψεις των κτιρίων από τους καπνούς του κάρβουνου που έκαιγαν κάθε μέρα τα τζάκια της πόλης, τα έκαναν να μοιάζουν με αδηφάγα θεριά που δεσπόζουν επιβλητικά πάνω απ’ τη πόλη τη σιωπηλή τούτη ώρα.
Το σκοτάδι έμπαινε σιγά σιγά στα σιωπηλά σοκάκια της πόλης σαν αρπακτικό που κυνηγάει το θήραμα του.
Όλα σκοτείνιασαν μετά από λίγη ώρα και τίποτα δεν χάλαγε την απέραντη ηρεμία που είχε εξαπλωθεί στην πόλη, εκτός από ένα φωτεινό παράθυρο σε ένα απ’ τα ψηλά κτίρια που είχαν κτιστεί πρόχειρα. Οι μαυρισμένες προσόψεις των κτιρίων από τους καπνούς του κάρβουνου που έκαιγαν κάθε μέρα τα τζάκια της πόλης, τα έκαναν να μοιάζουν με αδηφάγα θεριά που δεσπόζουν επιβλητικά πάνω απ’ τη πόλη τη σιωπηλή τούτη ώρα.
Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010
Μητροπολιτικές Ιστορίες για την άνοιξη
Ο πίκανας του Georges Seurat δεν απεικωνίζει την Αθήνα, αποτυπώνει όμως την αίσθηση της άνοιξης.
Οι Μητροπολιτικές Ιστορίες σε τέτοιο ανοιξιάτικο τέμπο σηκώνουν τα μανίκια και αναζητούν στιγμές που μας έκαναν εντύπωση στις βόλτες μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)