Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ηρωες

της Παρασκευής Στεργίου

Από τη μέρα που σταμάτησα να πιστεύω η ζωή μου με κουράζει. Την ώρα του ύπνου έρχεται, μού δίνει το πουκάμισο μου, ένα καθαρό ζευγάρι γυαλιά, ένα ποτήρι παγωμένο νερό και μού λέει «σήκω, θα σού δείξω!». Εγώ βάζω τα γυαλιά, το νερό δεν το πίνω, ο λαιμός μου με τσούζει και μού ‘ρχεται να βήχω. Τότε, ανάμεσα στους καθαριστές του δήμου που καθαρίζουν στην Κολοκοτρώνη, ανάμεσα στους φτωχούς που πουλάνε κουλούρια στου Ψυρρή, ανάμεσα στους βαμμένους τοίχους στην Τζαβέλα εκεί που στρίβεις, για να μπεις στη Μεσολογγίου, καταλαβαίνεις το δροσερό αεράκι που φουσκώνει την άνοιξη πριν αυτή ακόμη έρθει, αμέσως μετά την υποψία της. Γενικώς, ήταν στη Ζωοδόχου Πηγής από το 90 μέχρι το νούμερο 33 (αν θυμάμαι καλά είναι σφηνωμένο στην πρόσοψη μιας πολυκατοικίας που πάνω είναι σπίτι και κάτω θλιβερό τυπογραφείο) που κατάλαβα πρώτη φορά ότι δεν υπάρχουν. Στην αρχή, σκέφτηκα τον Νίτσε που με τρόμαζε μικρή. Κάθε φορά που χαιρόμουνα λίγο το έκρυβα, γιατί ήταν ύποπτο. Τώρα, σκέφτομαι ότι όλες οι πλατείες λένε τα ίδια και τα ίδια, ότι τα παγκάκια μιμούνται το ένα την κλίση του άλλου, ότι τα βρόμικα, σκονισμένα δέντρα αντιγράφουν τους βρόμικους, σκονισμένους ανθρώπους που κατουράνε στις ρίζες τους, ότι τα στενά και στραβά δρομάκια κοντά στο λόφο του Στρέφη αντιγράφουν τα σοκάκια που έχουν στο μυαλό τους οι ερωτευμένοι που κάνουν βόλτες και σκέφτονται το καλοκαίρι και ότι το δωμάτιο μου κάθε φορά που σταματά να με πιέζει αντιγράφει τα δωμάτια της απέναντι πολυκατοικίας που φαίνονται πίσω από τα τζάμια και με καθησυχάζουν ότι ζω όπως όλοι, ότι είμαι φυσιολογική.

Κεραυνός εν α(γ)νία

της Δάφνης Σερπάνου
Συννεφιασμένο απόγευμα Μάρτη γύρω στις 6.00μμ. Κατηφορίζοντας προς Παγκράτι με το αυτοκίνητο δεν περιμένω απλά τίποτα να φτιάξει το κέφι μου. Γυρνώντας το κεφάλι μου φευγαλέα προς το παράθυρο του συνοδηγού σε βλέπω. Μόλις ένα στενό πιο κάτω από το σπίτι μου. Ξαφνικά τα μάτια μου λάμπουν, σχεδόν πετούν σπίθες! Καθώς το αυτοκίνητο κινείται, μένω κολλημένη στο τζάμι μέχρι να σε χάσω πλήρως από το οπτικό μου πεδίο. Εσύ αγέρωχος και επιβλητικός αν και περπατάς σκυφτός -σχεδόν σκεπτικός- στον πεζόδρομο που βγάζει στον κεντρικό.