Λούνα Παρκ

από τη Φωτεινή Γουβέλη

Διέσχιζε σχεδόν τρέχοντας την Ομόνοια. Ως συνήθως, είχε αργήσει. Το μόνο που σκεφτόταν για να πάρει κουράγιο ήταν ότι τουλάχιστον για σήμερα είχε την τέλεια δικαιολογία, στο κέντρο είχε πορεία. Μετά από τρία χρόνια δουλειά ακόμα δεν είχε καταφέρει να ελέγχει εκείνο το καταραμένο χέρι -το δικό της- που κάθε πρωί έπεφτε σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω στο ξυπνητήρι και της εξασφάλιζε μια μικρή παράταση ονειρικής ευτυχίας.

Τώρα βρισκόταν πολύ κοντά στο στόχο, μόλις 2 τετράγωνα και έφτανε. Το φανάρι για τους πεζούς έγινε κόκκινο και αναγκάστηκε να περιμένει μουρμουρίζοντας πόσο άτυχη ήταν μιας και το φανάρι Ομόνοια και 3ης Σεπτεμβρίου συνήθως κρατούσε πολύ.

Έστρεψε το κεφάλι της αριστερά για να βλέπει τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Πίσω τους, σε γκρι φόντο η πλατεία. Την κοίταζε και ήταν σαν να μην την αναγνώριζε. Τόσο που άρχισε να αγχώνεται μήπως τελικά είναι πολύ πιο μακριά από τη δουλειά από όσο νόμιζε. Σαν να φορούσε σήμερα όχι τα μάτια των 27 αλλά των 7 της χρόνων. Τότε που στο ίδιο ακριβώς σημείο έβλεπε τεράστιους πίδακες νερού να εκτοξεύονται στον αέρα και η πλατεία ,ένα μικρό, στρογγυλό, υδάτινο νησάκι, απροσπέλαστο.

Το φανάρι έγινε πράσινο μα εκείνη δεν το έβλεπε πια, δεν υπήρχε καν στο οπτικό της πεδίο. Τα επτάχρονα μάτια της αντίκριζαν τώρα κάτι πρωτόγνωρο: Την πρωτεύουσα για πρώτη φορά. Την καρδιά της πόλης που για χάρη της είχε χάσει ότι είχε ποθήσει πιο πολύ μέχρι τότε, μια βόλτα στο λούνα πάρκ.

Μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και δίπλα της ο ξάδερφος της .Μπροστά της, στη θέση του οδηγού, αναγνώρισε την πλάτη του πατέρα της. Βρίσκονταν σε έναν τεράστιο δρόμο και ξαφνικά το είδε. Δεν μπορεί να έπεφτε έξω, αυτό το μέρος ήταν το λούνα πάρκ των ονείρων της.

Το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν οι πελώριες κλειστές, κυλινδρικές τσουλήθρες βαμμένες ριγέ σε άσπρο και κόκκινο σαν τα ζαχαρωτά. Ω ναι, πόσο ήθελε να ανέβει σε αυτή την τσουλήθρα! Όσο ήθελε να αποκτήσει κάποτε το σπίτι της Μπάρμπι. Έπρεπε όμως να δράσει γρήγορα γιατί όπου να ναι πλησίαζαν. Άρχισε να παρακαλάει με νάζι το μπαμπά της (είχε καταλάβει από μικρή ότι αυτή η μέθοδος πάντα πιάνει στους άντρες) να σταματήσουν έστω και για λίγο αλλά ο πατέρας της ήταν ανένδοτος. «Πρέπει να είμαστε σε μία ώρα στην Ομόνοια» της απάντησε στεγνά. Από τον αυστηρό τόνο της φωνής του κατάλαβε ότι και η παραμικρή ελπίδα είχε οριστικά χαθεί. Μάταια του έγνεφε να δει το μέρος που την είχε γοητεύσει. Εκείνος ήταν προσηλωμένος στην οδήγηση.

Η τελευταία σκέψη που της πέρασε από το μυαλό καθώς περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μπροστά από την κεντρική είσοδο του χώρου, ήταν να προλάβει να δει το όνομα του λούνα παρκ . Να ξέρει το όνομα της επιθυμίας που δεν εκπληρώθηκε. Στην πινακίδα αναγραφόταν μια τεράστια για τα δικά της δεδομένα λέξη που παρότι την κοίταξε φευγαλέα, τελικά κατάφερε να τη διαβάσει: ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ. Τι αστείο όνομα! Χαλί, Βούρ και γη. Το «κη» φυσικά είναι η κατάληξη, αυτό το ήξερε ήδη από το σχολείο. Τι μπορεί να σήμαινε όμως αυτό το κρυπτογραφημένο μήνυμα; Μα φυσικά ότι το λούνα πάρκ θα είχε μαγικά χαλιά που ανεβαίνεις και βουρρρρρρρρ… ξεκολλάς από τη γη. Τη στιγμή που κατάλαβε το λογοπαίγνιο , θύμωσε. Θύμωσε με τον ηλίθιο ξάδερφο της που επέμενε ότι δεν υπάρχουν μαγικά χαλιά. Θύμωσε με τον πατέρα της που δεν την καταλάβαινε, που ήταν πάντα προσηλωμένος σε κάτι. Σε κάτι πιθανότατα ανόητο και αδιάφορο που ονομαζόταν Ομόνοια. Άλλωστε πόσο όμορφο θα μπορούσε να είναι ένα μέρος που το όνομα του σχετίζεται με τον ώμο.

Και όμως ήταν. Αλλά δεν είναι πια. Όπως και η Χαλυβουργική δεν φαντάζει πια λούνα πάρκ στα μάτια της. Όπως και η μικρή κούτα πάνω στο γραφείο της-όταν τελικά έφτασε στις δέκα και μισή- δεν ήταν δώρο έκπληξη του μπαμπά-Αϊ-Βασίλη αλλά η έμμεση απόλυση του κομπλεξικού διευθυντή. Δεν λυπήθηκε καθόλου, γιατί παρότι τώρα ήταν 27 και όχι 7 , συνέχιζε να προτιμά το λούνα πάρκ από το τσίρκο με ζώα ντυμένα.