Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Αγγελοι στην πόλη

από την Σοφία Συγγούνα


Η Αθήνα είναι γεμάτη από δαύτους. Σκοτεινές φιγούρες στις γωνίες του δρόμου, αερικά σκεπασμένα με χαρτόκουτα, αποστεωμένα πριγκιπόπουλα με κόρες ματιών δίκην κεφαλής καρφίτσας. Κοιτούν σαν χαμένοι. Είναι χαμένοι. Ο κόσμος γύρω τους, ο κόσμος που αντιλαμβάνονται έχει δύο διαστάσεις. Δεν υπάρχει το βάθος, η προοπτική. Όλα είναι επιπεδοποιημένα, απλά.


Αν τους δεις θα καταλάβεις. Εκείνοι δεν είναι σαν κι εμάς. Δεν είναι άνθρωποι. Ποτέ δεν ήταν!  Ήταν άγγελοι. Τώρα, έκπτωτοι άγγελοι με ψαλιδισμένα φτερά. Οι περισσότεροι εξωπραγματικά όμορφοι και λιγότεροι, άσχημοι (υπάρχουν άσχημοι άγγελοι;). Δεν είναι σαν κι εμάς. Όλες οι καρδιές είναι φτιαγμένες από γυαλί. Οι δικές τους είναι κρυστάλλινες και ακόμα και ο τρόπος που σπάζουν σε κομμάτια είναι μοναδικά υπέροχος. Ηχούν, μονάχα για μια στιγμή, σαν μικρή κραυγή γυναικείας ηδονής, σαν το πρώτο γέλιο μωρού, σαν λεία μικρά στρογγυλά βότσαλα που χορεύουν μεταξύ τους και πληγώνουν γλυκά την εκκωφαντική σιωπή του βυθού ή και όλα αυτά μαζί. Μοιάζει δε να μπορείς να ξεχωρίσεις καθένα μικρό κρυσταλλάκι που σπάει από τις μικρές καρδιές, ενώ το φως που χύνεται πάνω τους γεννάει τα χρωματιστά παιδιά του που ζωγραφίζουν σε όλους τους τοίχους μικρά ουράνια τόξα.

Αν τους αγγίξεις, ξέρεις ότι θα χαθούν. Δεν θες να τους αγγίξεις. Δεν θέλεις να χαθούν. Τι θα απογίνουμε αν χαθούν οι άγγελοι από την πόλη μας; Θα είμαστε μικροί και δυστυχείς μέσα στις μικρές ευτυχίες των άλλων. Δεν μας ανακουφίζει η δυστυχία τους αλλά η ύπαρξή τους, η ύπαρξη των κρυστάλλινων καρδιών τους ανάμεσα στις θολές γυάλινες δικές μας. Τα κρυστάλλινα κομμάτια των καρδιών τους παραμένουν πολύτιμα ανάμεσα στους αρμούς της ταπεινής λόγκο στιγμής που τα ενώνει. Και η ομορφιά τους δε χάνεται. Όταν ξανασπάσουν (γιατί θα ξανασπάσουν…) θα μας νανουρίσουν ξανά με την εξαίσια θραύση τους.

Οι άγγελοι είναι σαν τα κρυστάλλινα ποτήρια της γιαγιάς λοιπόν. Τα χαζεύουμε, τα αγγίζουμε. Γνωρίζουμε ότι θα σπάσουν. Τα προσέχουμε σαν μωρά. Και πάλι θα σπάσουν. Αν δεν σπάσουν θα χάσουμε την ομορφιά της θραύσης. Αν δεν σπάσουν δεν είμαστε ζωντανοί. Και οι φθηνές γυάλινες καρδιές μας θα είναι καπνισμένες, θολότερες και πικραμένες. Αν είμαστε εκεί θα τις δούμε να σπάζουν και θα μαζέψουμε ένα-ένα τα κομμάτια τους. Αν δεν υπάρχουν άγγελοι στην πόλη γιατί να έχουμε εμείς άθραυστες-άκαμπτες γυάλινες καρδιές;

1 σχόλιο: