Φθινόπωρο με rolling stones

από τον Ηλία Κολοκούρη
όπως δημοσιεύτηκε στις Μητροπολιτικές Ιστορίες #4

Είναι καλοκαίρι του 1998. Οι εφημερίδες κοστίζουν εκατό δραχμές, οι μπιγκ μπάμπολ είκοσι η μία, οι μπουγελόφατσες εκατοπενήντα. Κάθομαι σε ένα γραφείο της Ολυμπιακής περιμένοντας τον μπαμπά να τελειώσει απ’ τη δουλειά να πάμε για μπάνιο. Ζωγραφίζω κάτι βάρκες σε έναν υπολογιστή με μαύρη οθόνη και πράσινα γράμματα. Ο θεός να τις κάνει βάρκες. Χαζεύω τα «ΝΕΑ». Μια κυρία ονόματι Μαρία Μαρκουλή έχει γράψει ένα απίστευτο άρθρο. «Οι Ρόλινγκ Στόουνς στην Αθήνα!». Επειδή τα ξέρω αυτά τα κόλπα, δεν την πιστεύω. Ναι καλά, το καρναβάλι μας είχαν πει ότι θα έρθουν στην Πλατεία Γεωργίου οι Τζίπσυ Κίνγκς, για να ανακαλύψει όλη η Πάτρα καθώς περίμενε ότι επρόκειτο για φάρσα του Φερεντίνου με το «Μπαμ!».
Την επόμενη μέρα στα «ΝΕΑ» τα ίδια. Ρε, σήμερα έχει και τηλέφωνα για τα εισιτήρια! Μπαμπά, πριν προλάβω να ρωτήσω καν μου λέει «Θα πάμε». Παίρνουμε ακριβά εισιτήρια, 15000 δραχμές. Τι να γίνει, να μην κληρονομήσουν τίποτα τα παιδιά του Μικ;

Όλος ο Σεπτέμβρης κυλά στην αναμονή. Φτιάχνω αυτοσχέδιες αφίσες, κόβω τις διαφημίσεις της συναυλίας από την εφημερίδα, τις φωτοτυπώ και τις χρωματίζω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Προσπαθώ να φτιάξω μια μπλούζα με την γλώσσα των Ρόλιγνκ, αλλά ο μεταξοτυπογράφος μου λέει ότι θα την βγάλει ανάποδα… «Αφού αριστερά κοιτάει!» επιμένω. Αλλά δεν γίνεται. Στην τηλεόραση έχω γράψει σε κασέτα από το Τζάμιν της ΕΤ3 (Στάθης “easy” Παναγιωτόπουλος, Σωτήρης “jojo” Βακάρος, τα μακαρόνια μαμά) έχω γράψει το βιντεοκλίπ του Anybody seen my baby και το βλέπω συνέχεια –χωρίς να ξέρω ότι το baby που παίζει στο βιντεοκλίπ είναι η Angelina Jolie– . Διαβάζω σαν ευαγγέλιο το ΖΟΟ, εκείνο το περιοδικό – άλλοθι για χίπικες ψευδαισθήσεις: «Ρε μαλάκα, τριάντα χρόνια από το Γούντσκοκ! Τριάντα χρόνια από το Σάμερ οφ λαβ! Τριάντα χρόνια από τον Λοχία Πέππερ!» Κι η 16η Σεπτέμβρη να μοιάζει ποοολύ μακρινή. Πότε θα ρθει να πάμεεεεε;
Εντωμεταξύ, στις 14 Σεπτέμβρη αρχίζει το σχολείο. Πάμε, ο διευθυντής μας λέει τα καθιερωμένα του αγιασμού, ο φλώρος παίρνω πάλι το απουσιολόγιο. Την άλλη μέρα φεύγουμε όμως για Αθήνα! Το βράδυ μένουμε στην θεία Ρίτα, στην πλατεία Αττικής. Τους έχω φάει τα αυτιά. Ο Μπράιαν Τζόουνς πνίγηκε τότε, μια φορά παίξανε μαζί με τον Τζον Λέννον, ήταν φίλοι δηλαδή, είχαν κάνει συναυλία στην Αθήνα ξανά, πέντε μέρες πριν έρθει η Χούντα και και και. «Γιατί χαλάς φαιά ουσία για το πότε κατούρησε ο Μικ Τζάγκερ ρε άρχοντα;» ο πατέρας μου απορεί διαρκώς. Η θεία, τι να κάνει, μας έχει φτιάξει το ωραιότερο σνίτσελ με πουρέ που υπάρχει, απορεί κι αυτή «Αμάν πια με τους Ρόλι Στόους ρε παιδάκι μου! Άκω και λίγο Μαρινέλα!»
Την Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη είναι η μεγάλη μέρα. Φεύγουμε με το άσπρο μας SKODA για το ΟΑΚΑ! Τα εισιτήρια στο χέρι, ο Λέοντας της Βαβυλόνας πάνω – Bridges to Babylon λέγεται η τουρνέ και το άλμπουμ. «Ρε μπαμπά, δεν θα βλέπω τίποτα! Έχω μυωπία σου λέω, είμαι σίγουρος! Και δεν με άφησες να πάρω τα γυαλιά της μαμάς…» «Δεν έχεις μυωπία, απλώς την έχεις ψωνίσει με τους Μπητλς και θέλεις να βάλεις ντε και καλά γυαλιά στρόγγυλα για να μοιάζεις με τον Τζον Λέννον, ξεκόλλα!»
Απόγευμα και περιμένουμε στην είσοδο, έλεγχος κανένας. Έπρεπε να πάρω το κασετόφωνο να ηχογραφήσω γαμώτο. Ήταν λίγο μεγάλο βέβαια, αλλά θα το τύλιγα με κάποια καπαρντίνα τελοσπάντων.
Η συναυλία αρχίζει. Επιτέλους τελειώσανε τα Ξύλινα Σπαθιά που παίζανε στην αρχή κι αφιερώσανε το Λιωμένο Παγωτό στον Μικ. Εμένα πάντα μου άρεσαν οι Τρύπες, όχι αυτοί. Αφρικανικά τύμπανα δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα. Ένας κομήτης φαίνεται στην οθόνη να έρχεται κατά πάνω μας. Σκάει. Μπαμ. Αλλά η ψευδαίσθηση είναι πολύ δυνατή, γιατί μαζί με τον κομήτη σκάνε και πυροτεχνήματα. Ένα κάψιμο μου μένει στο πρόσωπο. Τρεις νότες. I can’t get no satisfaction. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει losin’ streak, αλλά ακόμα και σήμερα που κατάλαβα ακόμα I can’t get no satisfaction. Το στάδιο χοροπηδάει τρελαμένο στις κερκίδες. Για μια στιγμή νομίζω ότι θα πέσει, είδα και τις προάλλες μια αρένα που βούλιαξε στο Μεξικό. Αλλά ξεχνιέμαι, είναι στο πλάι μου και δυο κορίτσια με την μαμά τους, κοιτάζω μια εκείνες μια την συναυλία. Η μία, ξανθούλα, φοράει γαλάζιο αμάνικο μπλουζάκι, ψαράδικο τζιν και ελβιέλες. Μάλιστα, όντως δεν βλέπω καλά τον Μικ. Έχω μυωπία. Τον ακούω καλά όμως, ναι, μιλάει ελληνικά! «Καλησπέρα Αθήνα!» Χοροπηδάει, σουφρώνει τα χείλη, πάει να μας τρελάνει, βλέπω αχνά. Την διπλανή μου την λένε Δέσποινα, είναι από την Πρέβεζα. Πολύ ομορφούλα. Την αδερφή της Μαρία. Paint it black, ξέρω ότι δεν πρόκειται να τις ξαναδώ. Τι παίζεις ρε κερατά Κηθ! Κι ο Ρον με μια ξαπλωτή κιθάρα, I see the girls walk by dressed in their summer clothes. Τι το έβαλες το αμάν αμάν αμάνικο ρε Δεσποινάκι; Και δεν είσαι και σε losin’ streak ακόμα. Αναίμακτη. Let’s spend the night together, κι ας μην ξέρω τι θα σε κάνω Little Queenie! How does it feel to be on your own Δεσποινάκι; Like a rolling stone. Αυτά είναι του διαόλου, το ξέρω, αλλά πάντα είχα μια συμπάθεια για αυτόν που killed the czar and his ministers, Anastasia screamed in vain. Ο Μικ δαιμονισμένος ροβολάει μέσα στην αρένα με το Sympathy for the devil. Ύστερα έρχεται η ώρα να δούμε τι ψήφισε το ελληνικό κοινό, ποιό τραγούδι ζήτησε παραγγελιά μέσω του rollingstones.com. Ε; Το She’s A Rainbow! Καιρό έχουν να το παίξουν λέει ο Μικ κι αρχίζουν. Ναι ρε Μιχαλάκη μου, αυτή εδώ δίπλα μου είναι ουράνιο τόξο, αλλά I have to turn my head until my darkness goes. Πολύ πέσαμε, ο Κηθ αποφασίζει να μας ανεβάσει Start me up, Brown Sugar! Αλλά είμαστε Out of control όπως λέει και το άσμα, το ίδιο κι εκείνη η μαυρούλα που έχει επί σκηνής και κάνει δεύτερα φωνητικά. Ου ου ου I’ve been hangin’ on the phone, now I miss you! Πολύ σεξουλιάρης ο Μικ σε αυτό το τραγούδι, όλο ρουφηχτά τραγουδάει, έχει βγάλει και μια φυσαρμόνικα και παίζει. Στα μισά του τραγουδιού το μπάσο συνεχίζει, ο Μικ τραγουδάει για Portorican girls κι ένα κρεβάτι εμφανίζεται στα δεξιά της σκηνής. Πάνω έχει ξαπλώσει η Lisa Fischer, η μαυρούλα από τα φωνητικά. Ο Μικ κουνάει το κωλαράκι του σαν εικοσάρης, what’s the matter wit you boy? I miss you child. Φτάνει ως το ανάκλιντρο. Η μαυρούλα στέκει Κλεοπάτρα σαγηνευτική κι ο Αντώνιος Μικ την πλησιάζει. Το μπάσο συνεχίζει το τραγούδι μαζί με τον ξενέρωτο Τσάρλι στα ντραμς. Ο Μικ κοιτά σα διαβολάκι την ξαπλωμένη μαυρούλα. Γονατίζει, της βγάζει το παπούτσι κι αρχίζει να της γλείφει το πόδι. Κι εγώ, κι εγώ, κι εγώ με τη γλώσσα έξω είμαι. Αλλά όπως βγάζουν τη γλώσσα τα σκυλιά όταν διψάνε. Ακουμπάω το Δεσποινάκι δίπλα μου. Αχ τι αίσθηση! Ο αγκώνας της ήταν τόσο τρυφερός πάνω στον αντίχειρά μου. Μετά δεν θυμάμαι. Γυρίσαμε στην θεία Ρίτα, μας έφτιαξε πάλι σνίτσελ. Το είχε ποτίσει στο κρασί κι ήταν πολύ τρυφερό, σαν τον αγκώνα της Δέσποινας από τη συναυλία.