Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Το Αμάλγαμα της Ελευθερίας

από τον Ηλία Κολοκούρη

Η Ελευθερία είναι αεροσυνοδός. Δεν θα το έλεγε κανείς ωστόσο πως ίπταται καθόλου. Είναι μόνη της εδώ και πάντα. Όχι με την χρονική έννοια του "εδώ και τρεις μήνες". Ένα "εδώ" ολωσδιόλου τοπικό. Εδώ και πάντα. Μακάρι να μπορούσε να πετάξει... Τα φτερά της έχουν γίνει πτερύγια και κελαηδάει μέσα στα υγρά δάκρυά της. Κι ως γνωστόν, ο ήχος ταξιδεύει πιο αργά μέσα στο νερό. Έτσι, ακούγεται ένα κάτι σαν κούφια πορδή. Δεν ξέρει και πολύ καλά τι της γίνεται. Δεν έχει προορισμό. Εγκλωβισμένη στο πηγαινέλα των επιβατών. Ναι, μπορεί να λέει πως έχει ταξιδέψει στο Κάιρο, στο Παρίσι, στην Πίζα και στην Πράγα. Αλλά τι έχει δει; Αεροδρόμια, ντιούτη φρη, πάγκους για το τσεκ ιν, λεωφορεία για την όποια πόλη, αλλά δεν έχει πάει εκεί.

Σήμερα πήρα κι εγώ το αεροπλάνο. Τρομερή πτήση, Γιάννενα - Αθήνα. Βέβαια, περάσαμε έκτακτα. Φάγαμε ένα νοστιμότατο κέηκ, ήπιαμε την πορτοκαλαδίτσα μας, μέχρι να αγχωθώ με το φτερό του αεροσκάφους που ήταν μαύρο από τη νιτροζίνη και πίστευα πως θα πέσουμε και θα σκοτωθώ, εγώ, ο ένας, ο εκλεκτός, μα να σκοτωθώ, τι απώλεια για την ανθρωπότητα, για την λογοτεχνική κοινότητα, η επιτροπή τώρα σε ποιόν άραγε θα δώσει το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 2036; Ε; Μέχρι να τα σκεφτώ όλα ετούτα, είχαμε φθάσει στο Ελ.Βενιζέλος.

Αγόρασα Τερκενλή τσουρέκι παραδοσιακό σαλονικιώτικο, σαν τις χωριάτικες που έχουν γεμίσει τις ταβέρνες. Τα χωριά μπορεί να λιγοστεύουν, αλλά οι χωριάτικες πληθύνονται συνεχώς. Τέλοσπάντων, μετά πήρα το λεωφορείο το ολονύχτιο για να κατέβω στο Σύνταγμα. Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες είναι η αλήθεια. Ο οδηγός με έπρηξε να μη βάζω τις τσάντες μου στα κίτρινα κομμάτια του δαπέδου, όχι επειδή δεν έκλεινε η πόρτα. Όχι, απλώς εκεί στα κίτρινα κομμάτια του δαπέδου ζούσε ένα ολόκληρο οικοσύστημα από κίτρινα ακάρεα, μάλιστα, τα οποία αν καταπλάκωνα με την αδυσώπητη βαλίτσα μου θα ψοφούσαν στην στιγμή. Έδειξα κατανόηση στην φιλοζωΐα του κυρίου οδηγού, κι είχα και μια κούραση, χασμουρήθηκα, δάκρυσα. Ο οδηγός κατάλαβε πως στενοχωρήθηκα και μου ζητούσε συγγνώμη σε όλη την διαδρομή. Δεν του εξήγησα πως χασμουρήθηκα, τον άφησα να τριβελίζεται από τις ενοχές. Στο μεταξύ, μια κοκκινομάλλα δεσποινίς, μάζεψε τον ποπό της και μου είπε "καθίστε εδώ κύριε" δίπλα της δηλαδή. Εγώ κύριος, ακούς εκεί... Ρε άμα με έβλεπες πριν από τρεις μήνες θα μου έδινες λεφτά γιατί θα πέρναγες για άστεγο, σκέφτηκα να της πω. Αλλά δεν της το είπα.

Η δεσποινίς ήταν η Ελευθερία. Δεν είχε και πολύ αγχωθεί με την Γρίπη. Ήρεμα τα πράγματα, απλώς δεν φασωνόταν με τους επιβάτες. Αλλιώς, σου έλεγα εγώ τι θα γινόταν στο αεροπλάνο, τα σόδομα και τα γόμμορα. Εκείνο που την απασχολούσε τελευταία ήταν τα γιαούρτια. Τι μας ταΐζουν κύριέ μου; Άντε πάλι... Είκοσι δύο χρονών είμαι κύριε, και δεν ξέρω ακόμα τι γιαούρτι πρέπει να τρώω. Να, δείτε: Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα Τοτάλ της Φάγε. "Βλέπετε;" είπε. "Από γερμανικό γάλα. Τρέχα γύρευε! Προς στιγμήν σκέφτηκα να τρώω εκείνα που είναι για τα μωρά. Αλλά έχουν τροποποιημένο άμυλο, καταλαβαίνετε; Οπότε τι να κάνω; Το καλύτερο γιαούρτι είναι εκείνο στο πήλινο, το παλιό με την πετσούλα από πάνω... Αλλά είναι πολύ ξινό! Ε, παίρνω ένα πήλινο, βάζω λίγο από εκείνο σε ένα μπωλ, βάζω και λίγο Τοτάλ, κόβω μέσα φράουλες ή μπανάνες ανάλογα την εποχή και έτσι τα βγάζω πέρα.. Αυτό είναι το μείγμα μου. Τι να γίνει; Συμβιβάζεσαι."

Ωραία που τα έλεγε η κατεργάρα. Ήθελα να την βουτήξω να την φιλήσω, έτσι, ούτε καν να την ρωτήσω, γειά σας, χαρά σας, σμουάτς! Με είχε φτιάξει όλο αυτό το πώς έπαιρνε το ένα γιαούρτι έβαζε λίγο μαζί με το άλλο και τελικά έφτανε στην ποθητή υπόξινη γεύση. Είχα αποτρελαθεί. Μας έβλεπα να παλεύουμε μέσα στα τυρόγαλα. Μάλιστα, ένας τρομερός στρόβιλος, φέτα, παρμεζάνα, ξινόγαλα, μυζήθρα, γελάδες, πρόβατα, κατσίκια, τζομπαναραίοι, σε έναν ατέρμονο κύκλο, σε ένα γινγκ-γιάνγκ κι εγώ κι εκείνη μέσα να παλεύουμε να βγει γάλα.

Τελικά φθάσαμε στο Σύνταγμα. Άναψα τσιγάρο, ουφ είχε χαρμανιάσει κι εκείνη. "Έχεις φωτιά;" με ρώτησε η Ελευθερία. Της άναψα το τσιγάρο, κι ύστερα αρχίσαμε να γελάμε. Κοίτα να δεις σύμπτωση! Από το αεροπλάνο που με σέρβιρε, στο λεωφορείο κι ύστερα μαζί στο ολονύκτιο τρόλει για Παγκράτι. Το δίχως άλλο ήταν μοιραίο. Και πού βγαίνεις, α κι εγώ δεν τις μπορώ τις καφετέριες στην Υμηττού, μόνο σε εκείνο το Βιβλιοκαφέ πάω, άντε ρε συ κι εγώ, εγώ μένω ακριβώς απέναντι, ώπα φτάσαμε!

Δεν είχε πάει ούτε εκείνη στο συγκεκριμένο μπαράκι, ναι της φαινόταν ωραίο, μείναμε για σαρανταπέντε περίπου δευτερόλεπτα με τις βαλίτσες και κοιταζόμασταν. "Χάρηκα, χάρηκα" το τηλέφωνο; ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ;;; Λιγούρη, καλύτερα έτσι. Σαν πετύχει, τύφλα να 'χει. Πήγες σπίτι, είδες την Τρελή τρελή πτήση και την επόμενη μέρα βουρ στον πεζόδρομο όπου μένει η Ελευθερία, απέναντι από το βιβλιοκαφέ, να κοιτάς τα κουδούνια της πολυκατοικίας με την σακούλα του σουπερμάρκετ στο χέρι και τα διάφορα γιαούρτια μέσα για να κάνει το Αμάλγαμά της.

5 σχόλια:

  1. Ο Ηλίας αντέγραψε, όπως είπε, την ιστορία από κάτι διηγήματα του συγγραφέα και λαογράφου Παρασκευά Μαλαρέζου. Για την ακρίβεια την ιστορία την άλλαξε όσο χρειαζόταν για να ταιριάζει καλύτερα στο παρόν. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια. Ο Ηλίας λέει πολλά. Μπορεί να την έγραψε όλη μόνος του -αν και οι επιρροές από Μαλαρέζο είναι εμφανείς, ειδικά στο σημείο με τον "τρομερό στρόβιλο". Τα συμπεράσματα δικά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγγνωμη για την ακυροτητα του σχολιου, κι αν χαλαω την ατμοσφαιρα. Αλλα αυτο το υπεροχο, υπερτατο εντυπο, που μπορω να το βρω;; Βρηκα τυχαια το τελευταιο τευχος στο Γκαζι και το χασα σ ενα λεωφορειο. Και ναι, μπορει να συμβει. Μπορω να το βρω καπου αλλου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έχω εγώ τα παλιά τεύχη. Θα κανονίσουμε μια δημοπρασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δημοπρασια; Σε καιρο οικονομικης κρισης; Καταστροφη! Να ναι δημοπρασια ανταλλαγης, γινεται; Κατι σημαντικο-ανταλλαξιμο θα υπαρχει που να χρειαζεσαι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια χαρά!

    Εκτός από δημοπρασία μπορείς να βρεις τα τεύχη και με άλλους τρόπους. Πρώτον να το πετύχεις ξανά. Δεύτερον να πετύχεις το επόμενο τεύχος σε κανέναν μήνα. Τρίτον να περάσεις απ' το γραφείο στην Καλλιθέα. Τέταρτον να σου δώσουμε εμείς.

    Πέμπτον, υπάρχει πάντα και η δημοπρασία.

    Ευχαριστούμε για τον καλό λόγο πάντως.

    Ενημέρωσέ μας πώς μπορούμε να βοηθήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή