Στάση Σκαλάκια, Καστέλλα

από τον Γιώργο Πολυμενέα
όπως δημοσιεύτηκε στις Μητροπολιτικές Ιστορίες #3

Ένα κορίτσι μπορεί να έχει πολλές παράξενες συνήθειες, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Όση ώρα περίμενε στη στάση μέχρι να έρθει το τρόλεϊ χάζευε στο περίπτερο τις κρεμασμένες αθλητικές εφημερίδες. Και αυτό δε συνέβη συμπτωματικά μερικές φορές. Άλλωστε, τότε θα ήταν εντυπωσιακό και όχι παράξενο. Αυτό, λοιπόν, συνέβαινε κάθε φορά που κατέβαινε από το σπίτι της για να πάρει το τρόλεϊ από την κεντρική λεωφόρο. Αν θέλω να γίνω πιο ακριβής, οφείλω να αναφέρω μία ακόμα πολύ σημαντική λεπτομέρεια: Δεν χάζευε απλώς τις εφημερίδες, τις παρατηρούσε. Το βλέμμα που αφιέρωνε στα πολύχρωμα εξώφυλλα ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνο των υπολοίπων. Οι κόρες των ματιών της κινούνταν σταθερά σαν να ιχνηλατούσαν μία χώρα άγνωστη που η γεωγραφία της περιελάμβανε κλισέ τίτλους, παχιά γράμματα και μεγάλες φωτογραφίες. Συνήθως στεκόταν σε μία συγκεκριμένη απόσταση από τις εφημερίδες, την οποία προφανώς η ίδια θα θεωρούσε ιδανική -ποτέ πιο κοντά ή πιο μακριά. Ούτε την είδα να ακουμπά ποτέ τα πρωτοσέλιδα ή να γυρίζει ελαφρά προς τα πάνω όσα είχαν μεγάλο σχήμα, προκειμένου να αποκαλυφθεί και το δεύτερο μισό τους. Μόλις ξεπρόβαλε το τρόλεϊ από την στροφή στην άκρη του δρόμου, περνούσε από μπροστά μου, αλληλοκαλημεριζόμασταν και πήγαινε στη στάση που βρισκόταν ακριβώς πέντε βήματα πιο μακριά.

Με την ίδια φιλοπερίεργη διάθεση που παρατηρούσε τις εφημερίδες, την παρατηρούσα και εγώ από το μικρό καθρεφτάκι που ήταν τοποθετημένο διαγώνια απέναντι μου. Ιδέα του πατέρα μου για να έχει ορατότητα ακόμα στα «τυφλά» σημεία του περιπτέρου. Ήταν μελαχρινή, αδύνατη, ίσως πολύ αδύνατη για τα δικά μου γούστα, μετά βίας να είχε συμπληρώσει 25 και προφανώς –προφανέστατα- μου άρεσε. Την έλεγαν Μαίρη. Είχε έρθει στη γειτονιά την Άνοιξη. Αυτά ήταν τα μόνα στοιχεία που είχα καταφέρει να μάθω για εκείνη από εκείνη.
Στα θέματα του έρωτα υπάρχουν χίλιες θεωρίες και άλλα τόσα επιχειρήματα για να τις υποστηρίξουν ή να τις ανατρέψουν. Η δική μου θεωρία στηρίζεται σε αυτό που λένε γλώσσα του σώματος, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς αυτό. Εξάλλου, ποτέ δεν πίστευα στη γλώσσα του σώματος, απλώς πιστεύω ότι ο τρόπος που οι άνθρωποι διαχειρίζονται το σώμα τους, από το πώς χαμογελούν μέχρι το πώς στέκονται καθώς περιμένουν στη στάση, μπορεί έως ένα βαθμό να υποδείξει και τον τρόπο που διαχειρίζονται τον εαυτό τους. Δεν θέλω να παραστήσω τον σοφό, όμως όντως αυτά τα πράγματα παίζουν κάποιο ρόλο. Αν και δεν είμαι πολλά χρόνια καδραρισμένος από τσίχλες, σοκολάτες και προφυλακτικά, έχω δει τις κινήσεις πάρα πολλών ανθρώπων και θα μπορούσα να παραθέσω μία σειρά περιπτώσεων που να επιβεβαιώνουν τα όσα ισχυρίζομαι. Με αρκετή ατέλεια, ως προς την περιγραφή, θα έλεγα ότι οι κινήσεις της Μαίρης ήταν νωχελικές. Ή μάλλον έφεραν έναν αέρα νωχελικότητας, χωρίς όμως να μπορεί κανείς με σιγουριά να τις χαρακτηρίσει έτσι. Η κοπέλα αυτή, καθώς την παρατηρούσα διακριτικά από το καθρεφτάκι, σου έδινε την αίσθηση ότι μελετούσε προσεκτικά ποια θα ήταν η επόμενη σύσπαση των μυών του κορμιού της. Όταν μασουλούσε, για παράδειγμα, με αργές κινήσεις το μήλο της, έδινε την εντύπωση πως επέβλεπε με σπουδή όλη τη βιολογική και χημική διαδικασία που απαιτείται για μία τόσο απλή και αυτονόητη κίνηση: την εντολή του εγκεφάλου για μία συγκεκριμένης μορφής και έντασης σύσπαση των μυών των χεριού, τη μεταφορά της εντολής μέσω των νεύρων στους μύες και, τέλος, την ίδια την κίνηση του χεριού. Το ίδιο μελετημένη ήταν και αυτή η τόση ευλαβής ακινησία της κάθε φορά που στεκόταν μπροστά στα πρωτοσέλιδα.
Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι σήμερα. Διότι σήμερα απλώς στάθηκε μπροστά μου και μου ζήτησε ένα μπουκαλάκι νερό. «Έχει ζέστη και χρειάζομαι κάτι να δροσιστώ», μου εξήγησε, λες και ήταν το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο να αγοράσει κανείς ένα μπουκαλάκι νερό από το περίπτερο. Χωρίς να φανώ αδιάκριτος τη ρώτησα αν σήμερα θα κοίταζε τις εφημερίδες.
«Μπα, βαρέθηκα. Μου άρεσε να τις κοιτάω γιατί μερικοί παίκτες έχουν πολύ αστεία ονόματα και επειδή, ξέρεις, είναι τόσο κακόγουστες σε χρώματα και τίτλους που φαίνονταν ώρες-ώρες ξεκαρδιστικές και κιτς».
Της απάντησα ότι νόμιζα πως ασχολιόταν με τα αθλητικά και μου είπε ότι ήταν εντελώς άσχετη με όλα αυτά Μόνο τον Λούα-Λούα θυμόταν, αλλά απορούσε πού είχε εξαφανιστεί τόσο καιρό. Την ενημέρωσα για την τύχη του Λούα-Λούα και πραγματικά το εκτίμησε, σχολιάζοντας ότι πλέον δεν υπάρχει στα αλήθεια κανένας λόγος να ξανακοιτάξει τις αθλητικές. Το τρόλεϊ αργούσε να έρθει και συζητήσαμε για τον καύσωνα που ευτυχώς φέτος ήταν ασυνεπής στο ετήσιο ραντεβού, για διακοπές, για τον πόσο καιρό βοηθάω τον πατέρα μου στο περίπτερο, για την όμορφη θέα της στάσης στη θάλασσα που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε νησί και για άλλα τέτοια, λίγο χαζά και λίγο αδιάφορα, για όσα, τέλος πάντων, μπορούν να κουβεντιάσουν για πρώτη φορά δύο άνθρωποι, ενώ ο ένας περιμένει το τρόλεϊ και ο άλλος να περάσει η ώρα για να φύγει από τη δουλειά του.
Ωστόσο, αν κάτι κατάλαβα από όλα αυτά ήταν πως τα κορίτσια, βαριούνται πολύ εύκολα τις συνήθειες τους. Από τις πιο σημαντικές έως τις πιο ασήμαντές. Αυτό που προβάλλουν, ακόμα και οι ίδιες, ως μία εντυπωσιακή ή παράξενή τους συνήθεια, μπορεί μέσα σε μία μέρα να το θεωρήσουν, χωρίς να υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος, ως ανυπόφορή παραξενιά. Οι ίδιες θέτουν τα όρια, οι ίδιες τα γνωρίζουν και οι ίδιες τα αναθεωρούν. Κανείς δεν έχει την παραμικρή επιρροή και πρόσβαση στον τρόπο με τον οποίο κορίτσια σαν την Μαίρη αξιολογούν τις συνήθειές τους. Πρόκειται για ένα τυφλό σημείο. Αυτό που βλέπει είναι μόνο ό,τι αντανακλάται σε ένα μικρό καθρεφτάκι.